Dag 30. Zaterdag 25 januari. Vandaag ga ik met mijn dochters wandelen in Egmond aan Zee. Ondanks het weer met veel wind en wat regen, hebben wij er erg veel zin in. Deze keer is het een uitdaging: Het zand. Ik heb wel wat geoefend op kleine strandjes in Almere. Het Lumièrestrand, bij het Weerwater, alleen is deze maar 700 m. een stukje v/h Almere Haven strand , bij elkaar één kilometer. Dus ..wat ik al zei, het wordt een uitdaging.

Egmond ligt aan de kust in de provincie Noord-Holland en bestaat uit 3 kernen: Egmond -Binnen, Egmond aan Zee, Egmond aan den Hoef. Wij wandelen Egmond aan Zee. Onze auto zetten wij richting de Reddingsbrigade Egmond. Deze is er al vanaf 1928.

Daarna lopen wij langs een Prins Hendrick stichting. Wat is dat voor stichting? In de 19e eeuw had Egmond aan Zee te kampen met een groot aantal cholera- en typhus epidemieën. Bij een dergelijke ziektegolf in 1871 stierven met name veel jonge vissers. Vooral ouderen raakten aangewezen op de armenzorg. Door de toename van het aantal armlastigen kwam die diaconie in problemen. Besloten werd een tehuis voor ouden van dagen van alle gezindten op te richten met name gericht op oude zeelieden. Prins Hendrik, broer van Koning Willem III, legde de eerste steen en gaf zijn naam aan het tehuis. ‘De Zeevaarder’ was zijn bijnaam gezien zijn uitstekende carrière en reputatie als marineman. Tot het begin van deze eeuw bleef dit een tehuis speciaal voor oud zeelieden en de hun echtgenoten. Daarna werd het huis steeds meer een algemeen tehuis voor ouderen. In 2005 werd het tehuis door de Vereenging de Prins Hendrik Stichting overgedragen aan de Stichting De Prins Hendrik. Inmiddels maakt het tehuis deel uit van de Zorgcirkel, een organisatie met een groot aantal woonvormen waaronder verpleeg en verzorgingshuizen in de regio. In 2020 werd de Vereeniging omgezet in een stichting, De Prins Hendrik Stichting sedert 1874. Het vermogen dat na de overdracht van het tehuis overbleef vormt de basis voor de uitvoering van de doelstelling van De Prins Hendrik Stichting. (Zie bron Prins Hendrick-stichting Egmond). Ik kijk nog eventjes naar een kanon dat voor het gebouw staat, daarna lopen wij richting de sporthal, waar onze startpunt is.

In de hal v/d sporthal staat een kraampje met gevonden afval, waar kunstwerken van zijn gemaakt. Thema: Opruimen v/h strand. Recycle jij ook spullen? Opruimen doen wij samen? In de sporthal krijgen wij onze startbewijs, stempel en de tocht begin.

Het weer is nog steeds hetzelfde, alleen de wind is sterker geworden. Dat vergeet ik als ik richting de zee kom. Heerlijk en zo mooi, ik kom altijd tot rust. Jammer genoeg kan ik hier niet te lang blijven, de strandtocht is begonnen.

Aan mijn linkerkant zie ik de vuurtoren J.C.J Speijktoren. Het is één v/d oudste nog actieve vuurtorens in Nederland. De voet v/d vuurtoren vormt een graftombe, die herinnert aan luitenant-ter- zee Jan van Speijk.

Iets verder v/d vuurtoren staat een beeldje, een vrouw die naar de zee kijkt. Betekenis v/h beeld: In de Eerste Wereldoorlog verloren 95 vissers uit Egmond aan Zee door zeemijnen het leven. Het Derper Vraauwtje is een eerbetoon aan de vele weduwen die achterbleven. Egmond aan Zee was vroeger een echt vissersdorp. De bewoners konden goed van de visserij leven.

Aan mijn rechterkant zie ik een beeldje: een man die rent. De betekenis v/h beeldje: op 11 maart 1973 was de eerste halve marathon van Egmond. Winnaar Joop Smit. Wat een geschiedenis op een klein stukje lopen.

Rechtsaf gaan wij de duin af. In de verte zien we een heleboel mensen wandelen. Langzaam zie je het water meer stijgen, De zee komt meer op het strand. Het lopen op het stand bij het water gaat ietsje gemakkelijke, dan op het strand zelf. Er rijden vaak brigade langs om de boel in de gaten te houden. Af en toe loop ik in hun sporen, wat soms lichter lijkt te lopen. Het laatste stuk loop ik weer bij de zeekant. Ik zie veel scheermesjes- schelpjes- hout-zwarte stenen op het strand. In de tussentijd is het droog weer en het zonnetje komt ook kijken.

Bij 4 km is er een stempelpost, met koffie en thee. We werden opgewacht door iemand die een doedelzak bespeelde. Na een kleine pauze, gingen wij linksaf, de klimduin op. Dit was op dat moment best wel een zwaar punt, tot ik in de gaten kreeg, dat een zijstap, beter omhoog liep, dan een gewone stap.

Bovenaan stond een bord waarop stond: Welkom in het Noordhollands Duinreservaat. Het landschap veranderde. Veel groen, er liep een pad naar beneden waar ook een post met eten en drinken en muziek. We gaan daar het bos in en zagen de sporen van de Schotse Hooglanders.

Ik hoop echt dat wij ze mogen ontmoeten. Na een stukje gelopen te hebben, zie ik de grote horens in het bos. De Hooglander, negeerde de kudde mensen. Ik ben zo gefascineerd door deze dieren, dat ik opgenomen wil worden in deze natuur . Elk stukje van deze mooie dier wil bekijken.

Het werd tijd om door te lopen, ik bedankte het dier, ondanks dat hij ons niet had bekeken, draaide hij zich en ons keek ons aan. Echt, dit was een cadeautje van de natuur. Het leek of hij ons begroette en daarna liep hij langzaam uit ons zicht.

Op het open stuk in de duinen werd het in de tussentijd heerlijk warm weer. We draaide met de weg mee naar links, daar zagen wij een regenboog. Ondanks dat wij op een zandpad liepen, wat een zwaar stuk was, voelde wij ons heerlijk met achter ons was het zonnetje in ons rug. Het zandpad bleef hetzelfde, maar de omgeving veranderde telkens.

We waren vervolgens weer terug op de boulevard, de zee aan ons linkerkant en komen in het dorp aan. Op het plein nemen een bakkie en als echte toeristen, kijken wij eventjes naar wat is er te zien in het Egmondwinkeltje.

Op dit plein zie ik ook Santiago staan. Dit is een eindpunt van een bedenvaartocht in Spanje. Santiago de Compostela. Nadat wij genoten hebben v/e bakkie en in de toerisme winkel geweest zijn, wandelen wij door naar ons eindpunt.

Onze laatste stempel en een medaille, waarop het hoofd van mijn nieuwe vriend staat: “De Schotse Hooglander”. Ik had deze tocht voor geen goud willen missen, zo mooi, leerzaam en cadeautjes van de natuur. Bij elkaar hebben wij 15 km gewandeld.